Dag 1: Voldoende variatie, dunkt mij..

Zo, we zijn onderweg. Hoewel nog minder dan 24 uur geleden, lijkt het afscheid van Las Palmas gevoelsmatig al weer ver achter ons. De ochtend van de start draagt altijd een rare spanning in zich. Iedereen is al uren voor het losgooien van de trossen wakker en ontbijt eigenlijk normaal. Maar ondertussen is de klussenlijst wel af, is er uitgecheckt bij de organisatie, hoeft er dus eigenlijk niets meer te gebeuren en toch heb je dan nog een uur of 2 á 3 alvorens je echt de trossen losgooit. Deze combinatie van niet echt meer iets te doen te hebben en nog wel moeten wachten, vermengt zich dan met een toenemend adrenaline-niveau, want we gaan straks écht de oceaan op en verbreken de navelstreng met het inmiddels vertrouwd geworden Las Palmas. Langs de pieren en de steigers neemt gestaag het aantal uitzwaaiers en toeschouwers toe, bandjes en DJ's beginnen te spelen, her en der wordt gezoend en geknuffeld en rond 11:00 beginnen de eerste deelnemers los te gooien. Hoewel het voor mij nu de 4de keer is dat ik dit meemaak, blijft het me kippenvel bezorgen als we stapvoets in een lange rij naar de pieren en open water manoeuvreren. We zwaaien en toeteren naar bekenden en onbekenden en genieten volop van dit afscheid. Buiten aangekomen genieten we van alle andere boten om ons heen en beginnen langzaam om te schakelen naar de zeilmodus. Dat dit niet direct vlekkeloos gaat blijkt wel uit de flinke knal die de uit een kastje vallende en openspattende fles wasmiddel begeleidt. De vloer in de keuken ruikt fris, maar is spekglad en het kost enige vierkante meters keukenrol om de boel weer enigszins aan kant te krijgen.Let wel, er is op dit moment nog geen zeil uitgerold of gehesen.. In het door de deining flink rollende veld zoeken we een rustig plekje met vlak water tussen de pieren van de commerciële haven en trekken daar voor het eerst deze reis onze Parasailor. Onder bewonderende blikken en uitroepen genieten we van de acceleratie om vervolgens op de rem te moeten, omdat te vroeg starten direct 3 uur straf oplevert. Na de tweede keer openen van de Parasailor klopt de timing beter en varen we in het voorste deel van het veld over de startlijn; next stop Rodney Bay! Direct na de start worden de afstanden tussen de boten steeds groter. Ondanks het beperkte aantal van slechts 9 Nederlandse deelnemers varen we de eerste uren na de start pal naast de Meneldor en kruist de Argonaut minder dan 100 meter achter ons langs bij de zuidkant van het eiland. De wind is ondertussen behoorlijk toegenomen en we spuiten door het water. Een snelheid van 10 knopen is al gauw niet meer bijzonder en we genieten volop! Vlak nadat we achter de Meneldor langs naar het westen gedraaid zijn, barst de schijf van het keerblok van de loef-spischoot, terwijl de Autopilot de combinatie van wind en golven niet meer goed aankan. We hebben al besloten de eerste nacht in deze wind voorzichtig te beginnen (je zit toch alleen op wacht en in het donker klussen op het dek is minder prettig dan overdag), dus dit is een mooi moment om de Parasailor te strijken en onder grootzeil en genua de nacht in te gaan. Ondanks dat we ver genoeg zuidelijk zitten om uit de lij van Gran Canaria te blijven, neemt de wind toch af en gijpen we naar het zuiden om meer wind op te zoeken. De wachten lopen soepel, waarbij iedereen nog wel even moet wennen aan de bewegingen en geluiden van de Elisa op zee. Bij daglicht gijpen we weer westwaarts en besluiten de Parasailor weer te zetten. Bij het indraaien van het grootzeil breekt het blok van de uithouder uit de giek, tot ongenoegen van de schipper, die het overigens gelukkig zelf deed. Snel leren we dat het continu varen op een deinende oceaan een ware slijtageslag betekent voor al het materieel. We hopen dat de volgende schade iets langer op zich zal laten wachten, want 2 blokken in 24 uur is een tempo waar we niet tegen op kunnen klussen. Inmiddels lopen we keurig 7 tot 8 knoopjes in de goed richting en begint iedereen zich op allerlei neven-activiteiten te storten. Tom bakt brood, Oscar zit aan de SSB radio te pielen, Burney en Jeroen filosoferen wat in de kuip en wat ik doe ga ik niet uitleggen. Koning aan boord is tot nu toe Jeroen, die vol enthousiasme de interne mens verzorgt en ons de eerste dag al verse friet met heerlijke biefstukpuntjes en overheerlijke salade. De rest van de bemanning maakt zich ook best nuttig, maar kan tegen dergelijke omkoping niet op. Om heel eerlijk te zijn kan ik ook eigenlijk prima leven met zijn welverdiende populariteit; vooral zo doorgaan Jeroen! Hopende dat we de komende 24 uur niets meer gaan slopen en voort blijven gaan zoals nu, laat ik het hierbij voor vandaag en groet u namens de voltallige bemanning van de 'Elisa'.