Dag 9 & 10: Mijlpalen (door Bojan)

Of het ligt aan onze toenemende kennis en inzicht in de Elisa en haar systemen of dat het simpelweg het geluk is dat ons nóg harder toelacht weet ik niet, maar de afgelopen 24 uur leverden, op een enkele schijnbeweging van de toiletten na, geen spannende klussen of probleempjes op. Wél hebben we inmiddels niet één, maar zowaar al 2 dorades (Mahi-Mahi voor de liefhebbers van de meer exotische namen) binnengesleurd. En of dat niet genoeg was zijn, we vanochtend over de denkbeeldige middellijn van ons Atlantische speelveld gevaren. Voor het eerst deze trip is St. Lucia dichterbij dan Las Palmas. Traditioneel werd dit heuglijke moment door de gehele bemanning gevierd met een glaasje bubbels. Als je je dan na bijna 9 dagen non-stop varen in een haast oneindige leegte beseft dat je pas op de helft bent van de hele trip, is het eigenlijk heel bijzonder om je te realiseren dat 5 mannen, elkaar voor vertrek amper kennende, al die tijd al op een leefbaar oppervlak van nog geen 60 m2 samen zijn. Zonder enige ontsnappingsmogelijkheid, natuurlijk met een haarscheurtje hier en daar, maar steeds soepeler en makkelijker samen de trip beleven en delen. We leren elkaar spelenderwijs kennen en waarderen, waarbij eenieder schijnbaar moeiteloos zijn rol ontdekt en inneemt, in een tempo en op een natuurlijke manier die je op het land zelden tot nooit zal beleven; één van de prachtige elementen van het zeezeilen in mijn ogen.Via Anneke, onze zeer bevlogen schipperse aan de wal, krijgen we dagelijks via email en satphone updates over het weer en onze positie in het veld. Wij hoeven eigenlijk alleen maar de boot heel te houden, zodat Joop de stuurautomaat en onze, nog immer naamloze, Parasailor ons naar St. Lucia kunnen brengen. Zeilen lijkt soms niet veel meer te zijn dan aanwezig zijn op een boot en er voor zorgen dat deze boot zijn eigen werk kan doen. Wij houden ons ondertussen bezig met ondergeschikte taken als eten, slapen en in toenemende mate slap ouwehoeren. Op dit moment is de nacht net gevallen en praatzeilen we onder muzikale ondersteuning van Dvorak's 'From the new world' op weg naar de volgende dag, een dag waarin weer minimaal 150 mijlen minder tussen ons en de finish zullen liggen. Nadat we vanmiddag zagen dat we een record van 185 NM in de goede richting hadden gevaren, hebben we plechtig en anoniem allemaal op een briefje genoteerd op welk moment wij denken te finishen. Prijs van deze poule is het gesigneerde Spaanse gastenvlaggetje, aangezien Tom nogal bleek te hechten aan de ARC2011 vlag en heer Jeroen niet om geld speelt. Tja, dan maar om het gastenvlaggetje.. De schattingen zijn ongezien in een dicht-geducktaped bekertje verdwenen en opgeborgen tot we over de finish komen.De weg naar de finish lijkt in de donkere uurtjes overigens hobbeliger dan overdag. Of het aan het ontbreken van licht ligt, of aan andere weerkundige fenomenen is ons onbekend, maar het lijkt er sterk op dat we 's nachts meer wind en daarmee meer beweging in de boot hebben.Net nadat we er aan gewend waren elke zoveel minuten flink door een golf opzijgezet te worden, was de wind weer afgenomen. Nu we die lichte fase voorbij zijn, moeten we opnieuw wennen aan de bewegingen van de boot als ze een mooie zet van een golf krijgt. Dus mag de wachtloper van dienst er op rekenen dat lichtslapende schipper (en bewoner van het grootste bed) Tom af en toe ineens opduikt aan de trap naar de kuip om uiteen te zetten dat hij het 'best heftig' vindt. De wachtloper haalt dan normaal gesproken zijn schouders op, adviseert een slaapplaats met minder rol-ruimte en gaat over tot de orde van de nacht, net als kort daarop, Tom.Overdag is dan de laatste dagen de visvangst geëxplodeerd. Oscar haalt, na dagen van vruchteloze pogingen, ineens elke dag een mooie Dorade binnen. Door de snelheid van de 'Elisa' zien ze er bij binnenkomst niet meer helemaal fruitig uit, maar smaken doen ze des te meer. Vandaag mochten we genieten van een heerlijke portie sashimi met wasabi bij de brunch en een ovenschotel van Dorade met tomaat en rijst bij de lunch. Niet iedereen aan boord wordt even warm van het binnenhalen en fileren van de verse vangst, maar wanneer het beestje onherkenbaar in smakelijke vormen is omgetoverd zijn de morele bezwaren gauw vergeten en is smikkelen het devies.Om me heen zoekt iedereen die geen wacht heeft (nou ja, wacht, we moeten nog steeds om de beurt 2 hele uurtjes wakker blijven voor het geval er ineens iets gebeurt) zijn mandje op, zodat we weer een dag kunnen afstrepen. Weer een dag waarin we, geheel los van alle beslommeringen op het aardse land, simpelweg prettig leven op en in een notendop. Een notendop die tussen de onpeilbare diepte van het water en de ontelbare sterren in haar weg zoekt naar een vreugdevolle aankomst op St. Lucia en een verfriste en hernieuwde kennismaking met het 'normale' mensenbestaan… 1252 NM to go, Elisa, listening on channels 72 & 16, out.