Dag 7 & 8: weekend der spijsvertering (door Bojan)

Allereerst mijn excuses voor het feit dat ik het me permitteerde om een dagje over te slaan met het blog. De frustratie over de falende SSB deed mijn inspiratie verdampen. Gelukkig lukte het vandaag om een hele berg oude mail te verzenden en te ontvangen, zodat frisse moed mijn deel is. Vandaar dus hierbij een verslag van 2 dagen. Frappant daarbij is dat we het logboek van Jeroen moesten raadplegen om ons te herinneren wat we gisteren überhaupt gedaan hebben. Dat geeft wel aan hoezeer het leven aan boord uit het hier en nu bestaat en hoe snel de dagen voorbijvliegen zonder dat er echt veel gebeurt. De dag van gisteren laat zich dan ook samenvatten in slechts drie kernwoorden: rustig, vers voedsel en flessenpost.Rustig was het de hele dag wat betreft het weer. Het beperkte beetje wind dat ons gegund werd, zorgde voor een kalm gangetje en een op zich zeer ontspannen zeildag. Deze ontspanning werd wel licht 'overschaduwd' door zorgen over de rest van de vloot, die we in angstige beelden nog immer vol surfend onderweg zagen zijn. Één van de aparte aspecten van de ARC is dat het helemaal geen wedstrijd is, maar dat bij berichten over een mooie positie in het veld (dank aan alle thuisfronten) er toch een licht ambitie-niveau ontspringt in de deelnemers, zo ook bij ons. Dat betekent zeker niet dat we nu de hele dag trimmen en zeilen wisselen, maar zowel de strategische gedachten achter de te kiezen koers als de berichten over de positie van andere deelnemers worden wel meer geladen. De laatste berichten van vandaag gaven ons gelukkig de geruststelling dat, hoewel we in het gehele veld duidelijk hebben ingeleverd in het lichte weer, we in onze eigen klasse nog immer 2de liggen.Grappig hoe een min of meer fictief veld, we hebben dit weekend 3 x een bootje ergens aan de einder gezien, je bezig kan houden terwijl je eigenlijk de gehele dag in je uppie onderweg bent in het grote niets. Het geeft in ieder geval iets om over na te denken en over van gedachten te wisselen. Niet dat we op dat gebied tekortkomen, want iedere dag borrelen tijdens happy hour of eerder thema's op die tot levendige groepsgesprekken/discussies leiden. Een kleine greep uit de onderwerpen tot nu toe: euthanasie, de stand van de Nederlandse medische zorg in vergelijking met het buitenland, mooie boten, vrouwen, het falen der politiek, Conny van Rietschoten, beslissingsstrategieën, de FLOW, al dan geen kotterstag, de teloorgang van de dollar, Griekenland, etc.Tussen het al dan niet slap ouwehoeren door doen we ook iedere dag wel één of meerdere klussen. Gisteren was de dag waarop we er achter kwamen dat de bergplaats onder de vloer niet de meest geschikte bleek te zijn voor onze bederfelijke waar. Prompt werd er door iedereen gewassen en gedroogd, werden netjes opgehangen kriskras door de salon en binnen een uur hadden al het fruit en alle groente een nieuwe bergplaats gekregen. Zo, nu weer een hapje eten en verder bomen. Na de lunch werd plechtig de eerste flessenpost van deze reis aan de oceaan toevertrouwd, een leeg flesje rosé dat kort daarvoor nog door ons gekoesterd werd om haar inhoud dobbert nu gans alleen met een briefje aan een nog onbekende persoon op de eindeloze wateren der Atlantische Oceaan. We zullen de komende maanden heel af en toe ons eens afvragen waar het flesje inmiddels is en hopen natuurlijk op een prachtige reactie uit een onverwacht land.Tja, dan nog wat lezen, luieren en lummelen (SSB frustraties sparen) en hoppa, er was weer een dag voorbij, waarna eenieder de diepe rust en de heerlijke uurtjes van het alleen wacht zitten onder de sterren in ging. Plots, om een uur of 3 's nachts, werd luid kond gedaan van het nieuws dat het toilet in de badkamer voorin tot nader order niet gebruikt mocht worden wegens compleet disfunctioneren van dit toilet. En zo kwamen we aan het eerste en meest ingrijpende klusje van de zondag. Urenlang plengden we zweet in de badkamer. Het toilet werd meermalen geheel gede- en gemonteerd, tot uiteindelijk bleek dat de afvoerslang helemaal onderin bij de huiddoorvoer compleet dicht zat met keiharde brokken metaalachtig spul, later door ons gedefinieerd als versteende zoutkristallen. Tijdens deze reparatie had de ondernemer in Tom een keurige alternatieve sanitaire inrichting in de achterhut aan de bemanning ter beschikking gesteld, inclusief een hilarisch schoteltje met kleingeld voor de onkosten.Met zagen en sleuren onder gezond gevloek en getier, wisten we uiteindelijk de slang weer voor nu voldoende doorlaatbaar voor water te maken, zodat we inmiddels weer over een functionerend, maar nog steeds gewond, toilet beschikken. En passant werd de Parasailor, na weer een goede 100 uur non-stop dienst kort naar beneden gehaald voor inspectie. Tot onze grote vreugde bleken zowel zeil als vallen nog geen last te hebben gehad van de continue inzet. Omdat er een lijntje van de vleugel in een gemeen spleetje van de eerste zaling was blijven hangen, besloten we de eeuwige vrijwilliger 'Ströbl' de mast in te hijsen, waarvoor hij zich tot niemands verbazing vrijwillig aanmeldde. Met de zon en Ströbl samen achter het grootzeil leek het voor de kijkers achterop de boot alsof we naar Japans toneel achter rijstpapier zaten te kijken, prachtig!Als aardbeien op de taart van deze dag bleken plots alle emails probleemloos opgehaald en verzonden te kunnen worden en ging spontaan de tweede GPS na een dag staken weer aan het werk. Nu is het donker, hebben we goed gegeten, de Parasailor goed getrimd en spoeden we ons onder het licht van een dun maansikkeltje weer met 8 knopen richting St. Lucia. En zo hoort het ook! 1616 NM to go, Elisa listening on 72 and 16, out.